موقعیت: ایران، دماوند ، آبسرد
معمار: امیرعباس_ابوطالبی
مصالح: بتن
مساحت زمین: ۱۱۶۵m۲
مساحت ساخت: ۶۵۰m۲
معمار: امیر عباس ابوطالبی
ساختار ویلا درخت سیب
ساختار اصلی پروژه هم فرمال ( با تاکید روی سازه ) و هم اتفاقی ( با تاکید روی طبیعت ) شکل گرفته است که قوانین ساده طراحی را دنبال می کند. این ساختار اجازه دسترسی حداکثری توامان به عملکردها و احساساتی که قرار است در پروژه اتفاق بیفتد را می دهد.
ایده طراحی ویلا:
این پروژه تلاش می کند، استفاده مناسبی از انرژی های فعال و غیرفعال محیطی داشته باشد و در عین حال فضاهایی را مطابق نیازها و سلیقه کارفرما خلق نماید .
تلفیق این فضاهای درونی و بیرونی به واسطه یک حیاط میانی شاخص در مرکز ثقل پروژه شکل گرفته است. این حیاط، حریم نیمه خصوصی و غیر رسمی طرح محسوب می شود که توسط شبکه آبراه جمع آوری آب باران و آب های سطحی تقسیم بندی شده است و دارای هندسه بسیار ساده ای می باشد.
این حیاط، کانون اتفاقات و دیدارهای آرامش بخش و همچنین برقرار کننده توازن فیزیکی میان بنا و باغ محوطه به حساب می آید . نهال تک درخت سیب به عنوان نمادی از شهر دماوند، برکت زندگی و همچنین عنصری هویت بخش و خاطره انگیز در ذهن مصرف کنندگان این بنا، در مرکز این حیاط کاشته شده است که با رشد خودش خاطره های گذشتگان را برای نسل آینده حفظ می کند.
آنالیز و بررسی سایه اندازی ها در این حیاط میانی، تراس جانبی مسقف و تراس خصوصی طبقه بالا، آن ها را به عنوان فضاهای بیرونی مطلوب برای چهار فصل معرفی می کنند. تراس به وسیله پله های چوبی دست ساز و سطح شیب دار به بام پروژه مرتبط می شود و چشم اندازهای متنوع و کم نظیری در فصول بهار،تابستان، پاییز و زمستان فراهم می آورد.
تاثیر نور طبیعی خورشید یکی از نکات مهم در طراحی این پروزه می باشد. بافت ها و شکل ها در معماری داخلی و خارجی پروزه جهت تاثیرپذیری از قابلیت های نور طبیعی خورشید و با دقت فراوانی انتخاب و اجرا شده اند. این انتخاب مختص هر چهار فصل سال بوده و علاوه بر لحاظ بازی های نور و سایه جهت زیبایی شناسی سیاه و سفید، دارای عملکرد اقلیمی و ایجاد تراس های نورگیر در سرما و تونل باد و تراس مسقف در گرما می باشد.
انرژی و اقلیم
تدابیر طراحی انرژی های فعال و غیرفعال
استفاده از انرژی های غیرفعال در این پروژه، کلید پایداری این بنا خوانده می شود.
مهمترین اصل در طراحی ویلای سیب این نکته بوده است که با ترکیبی از انرژی های فعال و غیرفعال، هزینه های انرژی و کنترل محیط تا حد زیادی کاهش پیدا کند. در این پروژه تلاش شده که ضمن تطبیق خواسته های کافرما با جنبه زیبایی شناسی فرم، پاسخ درستی به شرایط محیط و اقلیم منطقه داده شود. این پاسخ می بایست در راستای بالا بردن رفاه زندگی کاربران و کاهش مصرف انرژی ساختمان صورت می گرفت. طراحی بر اساس اقلیم این امکان را به ما داد که سیستم سرمایشی و هزینه های مربوط به آن از پروژه حذف شود و شرایط آسایش دما صرفا با طراحی مناسب فراهم گردد.
علاوه بر کاهش هزینه ها، نوسانات دمایی تا حد قابل قبولی کاهش یافت. همچنین ضمن ارتقا کیفیت هوای مصرفی از اثرات زیست محیطی از قبیل انتشار گازهای گلخانه ای حاصل از موتورخانه زیرزمین کاسته شد.
تامین آب مصرفی بنا از طریق سهمیه آب محلی کشاورزی:
از آنجا که سایت پروژه و محدوده اطراف آن فاقد لوله کشی آب شهری می باشد، و در راستای استفاده بهینه از امکانات موجود در سایت – برخلاف روند معمول در پروژه های اطراف و احداث چاه و بهره برداری از سفره آب زیرزمینی- دو منبع سرپوشیده و روباز برای تامین آب مصرفی این بنا تعبیه شده است. نحوه کارکرد به این صورت است که سهمیه آب کشاورزی که به صورت هفتگی به مالک این بنا تعلق می گیرد، در منبع روباز که در جبهه شمالی بنا قرار دارد، ذخیره شده و سپس به آب انبار زیرزمینی منتقل می شود. آب ذخیره شده در آب انبار، با استفاده از دستگاه تصفیه، سالم سازی و به وسیله یک پمپ به ساختمان منتقل می گردد. پس از پر شدن منبع اول، منبع پشتیبان روباز وظیفه ذخیره آب را بر عهده دارد. از آب ذخیره شده در این منبع، برای آبیاری قطره ای درختان باغ و محوطه و همچنین پشتیبانی از آب انبار زیرزمینی استفاده می شود.
عناصر کلیدی برای استفاده از انرژی های پاک و تجدید پذیر در این پروژه عبارتند از: جهت استقرار ساختمان در سایت پروژه، طراحی حیاط میانی، ابعاد بازشوها با توجه به میزان نیاز به نور، محاسبات جرم حرارتی مصالح در جداره ها، آنالیز سطوح سایه انداز در فصول چهارگانه و تاثیر آن بر شرایط آسایش بنا.
عایقکاری جداره ها و استفاده از مصالح با جرم حرارتی مناسب برای سطوح، اتلاف انرژی حرارتی را در این پروژه به حداقل می رساند، همچنین تهویه طبیعی ضمن تامین سرمایش پاک ، کیفیت هوای مصرفی فضاهای داخلی را ارتقا می بخشد.
